Şiirin Hikayesi:

ey aşk celladı!

fermanı yak / bir hastalıktı tutuldum
rüyamda gördüm beni çağırıyordu mâşukum
onu alma, beni sal, bin kat mahşerine.



Bir bilsem, aklım başımda değil ki.
Senin ardından dönüp, kendime gelebilsem.
Yazdıklarından, hiç bir şey almasam keşke üstüme.
Bir gıdım pay biçmesem keşke.
Bir nefeslik avuntu, belkide içimdeki ümit.
Ve kızgınlık kendime...

Senin gözünde kendimi yerlere vuruyorum ,yemin!
Empati yapıyorum, kendime senden çok kızıyorum.
Söz veremiyorum, çünkü tutamıyor ritimsiz yürek
Bir kelam etmesem keşke.
Bir galeyan, bir heyecan, belkide içimdeki çocuk.
Ve nefretim kendime...

Şimdi derin bir of çekmek düşüyor bana.
Senin bildiğin tarzda ve benim üstüme alındığım.
İkimize de yabancı olmayan bir renkte.
Ve ikimize de birbirimizden daha yakın.
Bir iç çekiş,rahatlama belkide içimdeki huzur.
Ve tesellim kendime...

Sen her zamanki gibi ol, hiç olmamışım gibi.
- Sanki oldun mu değini, duyar gibiyim.
Çek gözlerini gözlerimden, bakmışsın gibi.
İnanma bana ve kanma halime.
Yüzbin kere yalanım, hiç olmadım ve doğmadım sende.
Farzet denize düştüm ve bir yılan aradım kendime.
Benden önce biri düşmüş meğer denize, sarılınan benmişim.
Ve sonum hüsran.
Mutlu sonum rüyalar,
İyi geceler aşkım...