içim götürmüyor
ihanetin süngersi vurgularını
mübalağa değil
yaşamın sürrealist gerçekliği
yok şimdi gitmek varda dönmeye korkuyorum
dönüş gururu ezerse
ya ezbere geçerse kurulmuş bir saat gibi
o zaman
ben benim cellatım olur gömülür öğlen ezanıyla


adetindir aslında başucu mektupları
son namen iliğimi ipe çekmişti
dedin ki
al eline yağdan urganı öl
eğer can kalırsa sıfırdan başla
çocuksu düşlerim sobelendi gümüş sevgili
adın misali soğuksun
zatureye bulaştı aşk siyahi bir komada


ne olurdu
belli etmeseydin vedanı
her kapı çalışında koşsaydım ümidin neşesiyle
avcum terlese
alnım ak rengine kazınsa
ama sen
kısa ve öz seçtin nihavent selamı


hanem boş
köpeğim bile aç alıştı emrine bir kere
koynum öksüzlüğü oynuyor
yağmurun ince buzu var sanki üstümde
sadece cemal süreyya ısıtıyor yalnız sesiyle


peki
uçurum kapancak mı? onu söyle
yalnız
dilin jilet rolünü kuşanmasın sakın
kesikleri dikiş tutmuyor
çünkü kadınım ruh bir başka acıyor...




lamour