tek sığnağı
çakıl taşlı kumdan kalesiydi
ezilen hisleri
ayak izleri süslü bir mahkumiyet gibi
niyeti saklanırken aklın ücra köşesine
onun
takatı yolculuğa izin almıştı bile




söylevi geçmiş sözlerin
acı gerçeği çizerken ruhun kıvrımını
kadın ağladı
oysa
bu bahar hazırlarken kendini aşka
esmeri unuttu




sen ki
araf çektin aramıza kor ateşten
yoksa
yaşadığın suni aşkların intikamı bana mı yazıldı
şimdi eleme taşınan yüreğim
elbet doğacak tomurcuk misali



erkeğin gözünde
kadın doğmak dünya atlasına
kayıtsız bir cenin nefes alması gibi
yeşermek varken
kuraklığın bahanesi niye?



ama
biliyorum
gidişin sır değil artık
bağlanmak büyük geldi bünyene...



lamour.