10
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
1323
Okunma
karanlığın dilime düştüğü bir vakitte, insanlar...
Düşlerime kan düşüyor
Ya ben karanlık bakıyorum
Ya da hayat zifir kara
Kaç hecede doğar hayatın gerçekleri
Işıkları sönmüş insan sureti taşıyan
Gölgesi büyük, zihni küçük
Canlıların
Lastik gibi uzatırken sözcükleri
Yalanla, yalın olabilmenin
En güzel yanı
İnsafsız, insan olabilme meziyeti
Avuç içi kadar toprak
Yağmurları alırda koynuna
Zalime yer vermez bağrında
Yaprak döker kimlik yaşı
Alabildiği kadardır fikir başı
Çıkmaz sokakların da gardiyanları vardır
Hayat yolunun başında pusu kurmuş
Her adımda yeni bir can…
Kan oturdu gözlerime
Ya ben karanlık görüyorum
Ya da hayat kömür karası
s.ç
5.0
100% (14)
Cevap Yaz