Baş Tacı

Gül ve bülbül
Güzellik ve şakıyan
Sevilen ve seven
Aslında iştiyaktır birbirlerine
Aşkın varolması gereği
Halkedilmiş misal

Gün düşer gül-üşür
Bülbül harlı sesiyle ısıtır
Hüzne dönük gürlemesiyle
Saracaktır geceyi

Gelişi olmayan ayrılıkların
Şahıymış bir bela
Kıskıvrak yakalatır kendini
İçinde eriyip tükenen bir muma

Ufkun çeperinde bir kızıllık
Koyu bir maviliği sevişir
Ve yorgun bir akarsu gibi
Döker gecenin koynuna kendini

İçerisi yıldız çeşnisi bir dükkandır gece
Işıl ışıl ve herbiri yalnızlık bakan
Sessizliğin en alası irikıyım bir şamata
Alır derin sokakalarına taşır fezanın

Kalın gövdesiyle ne kadar nobrandır
Oysa gece çok hızlı bir karanlıkken
Ölmek gibi ağır bir suskunluğa gömer
Nefesimizi tutmadan ölmüşüzdür işte

Gül gümrahlaşan damarlarından akıtır
Geceyi süslenerek çıkar karşısına bülbülün
Eti kemiği gül kokar gül konuşur bu yüzden
Sevgililer gül diliyle söyler aşklarını

Şehladır bu yüzden aşka dair her sebep
Gülün ömrü kadar kısa ve rengarenk
Bülbülün feryadı gibi gül şamatalı
Sürülür endamınca baştacı kılınarak