''Ölümün kıyısında gergefle işlenirken
Zaman
Ne olduğu bilinmeyen kapının ardında saklanır
Hayat
Ve
Açtığınızda kapıyı
Karşınıza çıkan kabullendiğiniz yazgınızdır. ''


Zamanı hayatın içine sığdırdığımız an,ölüm daha bir anlam kazanır penceremizde seyrederken kuşları.
Zaman = Hayat olduğunu bilmek zorundayız.Saklandığımız yerden birilerine seslenirken de bunu yapmalıyız.
Zamandan saklanırken de yoluna devam ediyor çünkü zaman.Ne kadar saklansak o kadar aleyhimize.

Bununla birlikte;

Murathan Mungan ‘’Kırk Oda’’nın arka kapağında şöyle seslenir:

‘’Çocukluğumuzdan beri masalın bir yerinde karşımıza çıkar: Kırkıncı Oda yasağıdır bu. Üstelik anahtar
elimize verilmiş, seçim bize bırakılmıştır. Sancılı bir ikilemin ortasında kalakalırız. Sonunda insan aklı ve duyarlığı;
bilme ve öğrenme tutkusu; tanıma ve anlama merakı, cezası ne olursa olsun anahtarı seçer.’’
Kapıyı açtıktan sonra ve önceki süreç bizim için çok önemlidir. Kapı açıldıktan sonra,ya da kapının anahtarı elimize geçtikten sonraki süreçtir bizim hayatımızı etkileyen daha çok.Buna hazır mıyız peki,ya da hazır mısınız?
Kendi kaderinize mi bırakacaksınız kendi hayatınızı.

O kapının anahtarı elimizde ve koşuyoruz arkamıza bakmadan.
Zaten, Şair de bunu anlatmaya çalışıyor okura.Mi?




''Dışarıda hayat var diyorsunuz ya efendiler!
İçerde s-oydukça s-oyan avazlarım var
Dünde yaşıyorum ben...
Uykularım kangren ayaklarım yarım
Yüreğimde bugüne taşınan ılık ılık (y)akan acılar
Müebbet giyen mahkûm yalnızlığında geceler
Cümlelerim yetim
Gündüzler
Çocuk seslerinden uzak duvar. ''



Dışarıda hayat düşman bizlere…

İçeride…

O kadar çok uzak ki bizlere ve o kadar yakın ki bizlere okuduğumuz bu hikâyeler.Her şey aynı gibi.
Karmaşık. İlk bölümde zaman ve hayattan yola çıkarak acımasızlığı anlattığına şahit olduk.Şimdi ise,
hayatın var olup olmadığına.Dışarıda 'Hayat var’ dedikleri ne? Sevinçlerin, gülmelerin sarmaş dolaştığı durumu hatırlatıyor.Hayatını yaşa,hayat güzeldir,hayatın anlamı…gibi ifadeleri çok duyarız çevremizde.
İşte bu söylemler bizi daha da yabancılaştırır bizlere.

Gerçekte hayat dediğimiz şey,kendi içinde kapalı kalmış bir düzenden başka bir şey değildir. Gece ve Gündüz…
Dışarıda ve içeride…daha bir etkili kılmış bölümü; zıtlıkları görüyoruz,daha bir anlam kazanıyor böylece.



''Ey efendiler!
Eylül’de gelincikler açmıyor
Bahar gelmiyor Kasım’da
Aralık’ta kırlangıçlar göç etmiyor.''



Seslendiği kimler acaba şairin? Düşünelim.Genel bir anlamda insanları mı, yoksa otoriteyi mi kastediyor.
Her ikisi de olabilir,ikisi de olmayabilir.Ama ikincisi daha ağır basıyor sanki.

Ataol Behramoğlu’nun Bir gün Mutlaka’’ şiirini anımsayalım:

…’’güzel, düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz
kafalılar! Ey sadrazam!’’ Burada gördüğünüz gibi şair merkezi otorite’ye sesleniyor.Kim bunlar peki?
Onlar ve diğerleridir…Nidâlar şiirleri daha güçlü kılar.Özellikle seslenişin olması…Netlik kazanıyor o seslenişlerle şiirler; çünkü,kimlerin üzerine alınması açısından çok önemlidir de.


İsmet Özel de bu işi en iyi yapanlardan biri:


‘’Dinleyin ey vakti duymak doruğuna varanlar!
Falları grafiklerde bakılanlar siz de işitin!
Külden martı doğuran odalıklar
ve kâhyalar’’ (Naat)

Ne demek istediğim daha iyi anlaşılması babından bu örnekleri paylaşmakta yarar gördüm.
Etkili bir bölüm,en nihayet onu söyleyebilirim.



''Dışarıda hayat var diyorsunuz!
Şiir penceremde siyah beyaz fotoğraflar var benim
Yok sükûtumu sar(s)acak g-özüm
Güneşe dönük sırtım
Hayatsızlığın dibine vurmuşum
En çok ’taşlar yarasalar anlar beni’.''


Bu bölümde, şairin yakındığını görüyoruz.Daha önce seslendiği kişiler tarafından anlaşılmadığını okuyoruz.
Siz anlamayın,beni anlayan ne de olsa çıkar’ der gibi de kendi duruşunu da ortaya koyuyor.
Güneşe dönük sırtım’’ derken de umudunu kaybettiğini mi anlatıyor bizlere,diye düşünmedik değil;yoksa
yanılıyor muyuz…

Güneşe emanet ediyorum ardımda kalanları, ben çekip gidiyorum.Ya da ne haliniz varsa görün mü demek
isteniyor burada. Ama bakın zaten kendisi de açıklık getirmiş buna.Nasıl mı?
Hayatsızlığın dibine vurmuşum’’
Birbirini tamamlıyor bölümler kendini.Kendi kendine akıyor…



''Size sesleniyorum!
Dinleyin efendiler!
Sizin olsun yer-gök-denizler
D okumayın dünlerimi
Şart olsun yakasım var benim tek kibritle bugünü...''


Seslendikleri hâlâ anlamamış sanırım, ne demek istediğini ve ne istediğini şairin.Durmadan seslenmek zorunda kalmış, bundan dolayı. Geçmişime dokunmayın,ama gelecek sizin olsun’diyerek isyan çığlıklarını bırakıyor bahçelerine onların.
Her şey sizin olsun;ama dokunmayın güneşime’ diyebilir miyiz burada?


Ama ''yer-gök-deniz'',burada dünyayı bırakmış onlara.Beni benimle bırakın,ne yapacaksanız yapın’der gibi.

Ben anladım…

Ve bırakıyorum elimdekileri…