"Sizi iniyorum"
İlhan Berk.


I.


Ben hep kül olmayı istedim.
Yanan beyazlığınızdan kalmış
Sizin kıyınızda. Öylece...
Bir daha kimsenin dokunamayacağı
Yalnız bir kül.

(Adınızın dünyaya bıraktığı
Acı bir ses gibi
Dolaştım sözcüklerde.
Büyük ölümler yaşadım
Büyük kalabalıklar...
Acıdım
Acındım.)

Adınızla seslendim bütün menekşelere.
Kanadıkça büyüdüm
Bütün iyi şeyler gibi.




II.


Taksim’de eski bir fotoğraftım ben
Unutulmaya hazır
Ve terk edilmeye hep.
Martı çığlıklarının
Cenaze evlerine karıştığı
Kötü düş çocukluğumdan seslendim
İlk kez adınızı.

(Mesela Körfez’de bir kıyı düşünün
Beni düşünüyorsanız.)

İlk o zaman farkettim güneşi
Perdeler açtım.
Bahar’ı gördüm.
Sözünü Allah’ın...
Gökten ayetler gibi indi
Umut.

-Dedi ki: "Yıl sayısı olarak yeryüzünde ne kadar kaldınız?"
Dediler ki: "Bir gün ya da bir günün birazı kadar kaldık,
Sayanlara sor."-
(Müminun Suresi 112/113)

(Bağıra bağıra ağlayarak
Sokağa doğru koşmak için
Cenaze evleri önünde ayakkabılarını arayan
Güzel çocukların
Gözyaşlarından öperim.)




III.


Bugün ilk defa yemin ettim
Kül olarak kalacağım.
Sıcak bahar duvarları önünde
Gülmek için savaşan o Şubat çocuğu gibi.

Soğuk çimentolarda kalmış
Ey yarım harfler!

Ad insanın en büyük yalanıymış.










Kıyıdaki Adam