yeni bir yıla sancılanıyor zaman
gidenlerin sürgüsünü çekip göğsüme
sabra adıyorum kendimi
yüzümde dünyaya geldiğim mevsim ışıkları

bir sürü yolum ve yolcum oldu bu sene
yeni hayat
yeni kanat
keman çağrılarında şiirler...

yeniden çağrısını duymak ne güzel
doğduğum günkü gülümseyişimle
yeni bir yıla serpişiyorum inceden
kapındayım herbişeyimle
herbişeyim...

içimdeki en suskun cümleyi döküyorum eşiklerine
açılıyor kapı
giriyorum içeri
kendimle
dilimde yüz bin tövbe
ellerimde gidenler ve bütün terkettiklerimle

öylece bırakıyorum ne varsa içime
dünyadaki ilişikliğinden alıverince
nasılda yerleşiyor derinlerim yerli yerine
son veda son umudu içiverince
bir sızı ilk damlasını bırakıyor yüreğime

bilmiyorum,
ne koyacağım yerine ?
ne verilecekse
bekliyorum mahzun hayallerle...

o da ne ?
sarı rugan ayakkabılarım

...

şaşkın ve mahzunum baştan aşağı
baştan aşağı çocuk
keman susuyor, ben susuyorum, her şey susuyor
acılar, kayıplar geçiş yapıyor
galiba ölüyorum...

altı yaşımın en büyük kaybı
niye o kadar sevdiğimi bilemediğim
kaybettiğimde yıkımını anlayamadığım
sarı rugan ayakkabılarım...

oysa onun gidişine yazılacaktı bu satırlar
beklenmeyen bir yolculuktu
bir şey demek istiyor bana
sarı rugan ayakkabılar

...


kurabildiğim tek bağlantı gidişine
onları sevdiğim ve kaybettiğim ne kadarsa
gidişin o kadardı içimde
tanımsız, cinsiyetsiz, çocukça bir yıkım
sen ve sarı rugan ayakkabılarım...