her sevgi bir ümitle gülümser güneşe
sabahı sonsuz zanneder
ve ansızın bir akşamüstü
güneş gömülür üzerine
insan şaşırır
üşür...

gün düşüyor kirpiklerine
bakışlarının ritminde
bir ayrılığı ihbar ediyor gözlerin

zamansız bir vedaya kilitleniyor eylül
en çok ona yakışırdı zaten bu hava
parçalı bulutlu
yağacak birazdan üzerimize ne varsa
sözlenecek içimizde sustuklarımız

hiç bir bulut taşıyamıyor kırıklığımı bak
güneşimi fırlattığın dağların ardında
donuk, gri bir ekim
içimde dökülemeyen yaşlar...

her insan kendi doğrularıyla yaşar
yaşadıkça ıssızlaşır
onuncu köyü arar olmadığını bile bile
birileri vurur fidanlarının boynunu ansızın
içinde eskiyemeyen sevgiler çoğalır

hiç bir cümle taşıyamıyor hüznümü bak
şimdi bir rüzgar olup essem
tam da burayı dünyanın merkezi ilan edip
şimdi sövsem hayata
şair olur muyum bende ?

cebimden sapanımı çıkartıyorum
en acımasız silahımla bir kuş vurabilirim en azından
bana neden kimse öğretmedi her şeyin üzerine basabilmeyi ?
o yüzden mi vurulan hep benim kavgalarda?

kimi yaşlandıkça büyümeyenlerden
kimi tersinden başlarmış hayata
hiç bir zaman küfüre varmadı dilim
hiç bir zaman şair olmadığımdan...

içimde b/arındırdığım inançlarımın savunması
bir kanat çırpıntısı cürmü biliyorum
denizde bir damla...
hiç bir nehir kirlenmez birinin ağzından
ve hiç bir balçık sıvayamaz güneşi

insan bazen kendine yenilir
insan bazen taşar
üşür
acıkır
sever
yitirir...

üzgün değilim, sadece
ayaklarıma bir sarı hüzün dolanıyor gider ayak
her insan doğduğu yerde ölmek ister
işte bu yüzden
şiire cüret edip
son bir defa dönüp arkama
sessiz bir vedayı üleşiyoruz eylülle
takvimde bir ıssız ıslık...

’cüceler ülkesinde bir dev adam varmış
devin büyüklüğü yüreğindeymiş
dev güneş toplar, küçükler ısınırmış’ ...

artık büyümeli
çok sevmeden çok bağlanmadan
herkese ve her yere ait bir gökyüzü gibi
mavi ve sıradan
geçip gitmeli hayatın kıyısından...

’insan sustuklarının efendisi
söylediklerinin esiridir’

güle güle eylül
tüm söylenmişleri al ve git
sustukların bende kalsın...