ömrümün yazıcıları yok etmek için bu aşkı
yakıyorlar tüm isyan tarihini
karanlık öyle ağırdan ihanet ediyor kente
ihanetin yükselen dumanında, aşklar yok sayıyorlar sevişmeleri
kime ne diyorum o zaman
boğazları mosmorsa sevişmelerden İstanbul’un
yorgun çıkıyorsa sabaha, kime ne
İstanbul’um kadınım
sızlayan bir yerlerin var karanlıkta,
kapanmış yaralarına dokunuyorum kuytuluklarında
dokunuyorum tüm kırıklıklarına, kanıyor avuçlarım
gecenin şahitlerine sığınıyorum, dibine düşüyorum yine gecenin
sen düşüyorsun içime yer çekimine aykırı
yeşiline ulaşılmaz mavi kıyının, suskun vahşetidir vurgun tadında
düştüğün yerde yaratığın sarsıntının tarifi
bu kıyısında hep ağlamaklı oluyorum aşkın
gözlerime tuz mu kaçtı ne
görenler acıyor bana, aldırmıyorum
kime ne diyorum, kime ne
kasıklarında taşıyorsa bir kenti,
sabahları işçileri yorgun argın martı sesleri ile uğurluyorsa ,
vermiyorsa memesi süt, sularından ağlar boş çekiliyorsa
kime ne diyorum, Asya’dan Avrupa’yı öpüyorsa
küllenen tüm ateşleri, tek bakışta yakıyorsa
İstanbul’um kadınım
ruhunun gizinde gizlediğin bir şeyler var
hasır altı edilmiş acılar , martıların çığlık çığlığa intiharı
artık her şey akıvermektedir içine sorgusuz, sualsiz
boğazında taşıdığın kiridir şehrin, ters akıntılara bile karşı duran
boynunda taşıdığın madalyon, iki yüzü farklı bir fahişedir artık
açılan her yarayı, atılan her çiziği görenler var
şehir buna tüm çıplaklığı ile tanık
oda kime ne diyor,
kapatarak o zaman gözlerini, sonuna kadar gitmelidir artık.




Kubilay Yıldız