meyhanenin camı mezarlığa bakılı
dumandan arabalar akıyor caddesinden
en çok cızırtısını seviyorum buranın herkes yaşıyor sanıyor bu sesle kendini

yine söndürdü ağzını kül tablasında meyhaneci
öyle birden oluverdi her şey
aniden kaçıştı son nefes
birden söndü plak
birden küçük küçük soyundu kadıncıklar evlerinde
uzak evlerinde

haykırışa geldi içimdeki korsan
-sürün mavi tayları köpük dalgalara, uzun uzun bizim olsun
meyve bahçeleri ve deniz kızları
kuytu inciri aydınlansın gecenin
loş ve narin uzansın ellerim
gök kubbe homurdansın

korkalım gevrek boynumuza ha yağdı ha yağacak yağmur
telaşla koşalım ağızlarımıza

elim kışlıklara davranacak son düşler artık
son akşam rakısı
konarım göçerim yok
hoş tutuyorum karanlığımı

ay seriyorum gömleğime
aç açık pencerem
yüzüm alabildiğine bahçe
sesim alabildiğine örtülü
poyraz ufak ufak döküyor
ılık bir mavilik var şarkımda

yataklarında eski fotoğrafların
paslanmış ayaklarım durduk yere gıcırdıyor
bir kadın yağmurdan telaşlı yürüyor yeşil şemsiyesi ile
bir top fesleğen sokak
bağırıyorum ardı sıra
-uzun bacaklı gök kadın, nereye böyle güvercin adım?
yağmur kuşları konuyor ayak izlerine
düş merhemi sürüyor yazgısına hatıraların
susuyor her şey
omzundan yolunmuş bir fotoğraf konuşuyor belamdan yana

ben sıcağını muskalayan kadınlar dualarınız uzun yollarmış
bir tek tenimdeki diş izlerinizin yadigar
ne kadar benziyorum şu masaya bir bilseniz


K.Y.