Şaş
Üç kenar
yol kırığı
avluya düş
ağrılı diz

Şu yol üstü istasyonları
tanığımdır
Babamı tanımasalar bile
Yüzümün her molasında
atlarından inen hüzün kuşaklı sancıya şahittirler

yaşam mecburiyeti soluğum
ağır ağır susarken
iki şekerli çay arasına gizlenen soluk
sıcak
dem tutan tütün
vakit eksilme vaktidir
buyur soluğuma
buğusuna yeniden düş asayım

yol, iz, biz ve bir tutam susak
kımıldarken sağa düşen
gözlerime
spot bir aşk gülüşü takılırdı
saydım s/ayıktım

sana üç fesleğen kokusu
bir de yüreğimin dingin sergilerinde
kımıldayan bir alışkanlık

herkesi dibe savuran kum taneli sarı
bentte ebabil kayalıklar
gün hasadı ceplerde

menkıbeye bir günah
asarken
gün batımına mahsus
kirpiklerim saçlarını tarar gibi
gömüyor seni geceye

hangi çığlığın çığ yıkıntısı üşüttü
ürküttü yüreğini

can ağrıları hangi devanın
sen yağmurları hangi baharın
ardından yağardı

yok sevdiğim gözlerin kül vedası
sus sevdiğim söylemin yokluk edası

yaşanmışlığın üryan vakti
ağlak bir ikindi sunumunda
soluğuma sus! diyor

korkuluk seslenişlerimde
ücralarıma konuyor karartılı kanatlılar

bu bayram gel diyor
alışılmışlığımın kollarına
sarıl buğday tenli
dökül ulu orta

pas tutan nehirlerimden su aldım
sus kaldım sorgulara

yurdum yokluğun yorganı
kirli ayaklarıyla devşirirken uykuları
şimdi uyku yolluğu yastıklara
kırık tel buruk saç ısırık almış gibi
uyumsuz rüyalarına salıyor

yok sevdiğim sus kaldım
kandım
karar/dım

ah bir de sen soluğuyla kaçaydım

sus sevdiğim vedadır istihkakım
hebadır baharlarım vefalı saatlere
sus kalışım

aşkın vakti yok
kal demeye
yokluğun vakti çok
sus kalmaya

yok sevdiğim seslenme artık
sağır kalabalıklara
duyulmasın
duyulmazsın

işte öyledir
öyle etekten düşmek
şu/urla utkuya şirk koşmak
öyledir
öyle ardından
ardına sus kalmak

şimo
sinan şeker