çıradan ateş
selamı kül eylerse maviye
sarardım sizi
sayısızca yanmazdık belki...

her insan kendi anlamını doğurur

bahar soluğu saçları var
dokunma!

güz alışırsa etek kıvrımlarına
sağuk bir telaş sarar
sonbahar sabahıma uyanır

don tutan kuş
gagalı umut soluğu baharıma eş
ezgime esinmiş şart ve çark aralığı
ara gök çaresiz konuşmalar
koğuşlu duvar dibi koşuşmalar

duruşuma duruşan eski bir sezi
elleri var ama kör çalınınca türkü
tut olurmu

sayıkıyorum ellerim var adında
tutuşamıyorum

kentim kül soluyor
sorma!

neşter gülden ilik bir diken
selamı salarsa haneye
bülbül sesi gıdığına sakla

şimdi
şahidin ellleri avuç hizasında
sanıyorum
tanıyorum
asılacak

korkarım bir daha
ağlamalara sarılacak
erkek yüzü

korkumda bahar soluğu saçların
kör türküler çal izole saygıma

gece
üşümüş elleriyle selamlarken karanlığı
kardeş mi olur tarihimin şiiri
yitirilmiş sahi’liğime

ben ve artanım
başaramadım şu bu olmayı
kaçışamadım...kaça saydın ?