2
Yorum
3
Beğeni
0,0
Puan
1699
Okunma
Bir tren geçti dünyamdan
Dünyamda ışık
Tren karanlık
Bir geçit vardı, dar
Kıldan ince, kılıçtan keskin raylar üstünde
Yol aldık
Dirençli ve cüretkar
Sevince dolanan sarmaşık
Tünele girdi uzayarak
Şafağın ardında
Uzakta
Çok uzakta nokta kadar bir ışık
Zaptedilmiş çoktan
Aniden durdu tren gürleyerek
Kalbim durdu duracak
Ben çaresiz, ben güneşe tutsak
Burnundan soluyan duman
’Çek dedi gözlerini güneşten’ haykırarak
Yüreğim çatladı çatlayacak
Gözümün nur’u damladı damlayacak
İçime dolan okyanustan
Az kaldı sökecekti şafak
Söküp aldı vuslat’ı avuçlarımdan
Fakat ne güneş kayboldu yürekte
Ne de güneşte ışık
Alnımızdaki yazı karaysa
Behey karanlık, ne kadar kara olabilirsin?
Ardın aydınlık...!
Bilincim halâ açık.
Temmuz 2011 İzmir
Sevilnur Durmaz
Cevap Yaz