on üç’üne kadar gül(dü) Gülizar
toprak kustu Gülizar sustu
nasıl susmasın
yasaktı !

oysa daha çocuktu
ve her şey ona bir oyundu

hayat hiç okunmamış bir kitap
aşk hiç tanımadığı bir yabancı
ve hiç açılmamış bir mektup

sevgi kır çiçekleriyle örülen
başlara taç’tı kimi zaman
ve üzerinde düş kelebeklerinin uçtuğu
sevinçli bir an

kapı önü oyun zamanı
oynamalıydı oysa Gülizar
evcilik beş taş saklambaç...
elinden alınmasaydı oyuncaklar
hem de hiç sorulmadan
renkli elbiseler diktiği bez bebeği
on dördünde canlanmazdı belkide
kucağında o zaman

oyun bozuldu
çaresizliğin yolları çok uzundu
engelli bir yarışa soyundu
yola koyuldu Gülizar
kucağında biri bezden diğeri canlı
sırtlandı çocukluğuyla birlikte
oyuncaklarını
yürüdü yürüdü
rüzgâra doğru

daha yirmi beşine gelmeden
dizildi beşibiryerdeleri baş ucuna
oysa inciler takılmalıydı ak gerdanına
renk renk açmalıydı gülleri
ve koşmalıydı baharla
güneşe karşı

fakat güneş penceresine konan
bir suçluydu artık
umut kapısı açılmayan derin bir sancı

dil nice ağıtlar yaktı
su çocuk anaların gözünden akan yaştı
sanki taştı

....ve bir gün

çağlayanlar dağları aştı
Gülizarlar kardelen açtı

dursun artık bu deli rüzgâr
uçmasın erkenden kuşlar
susmasınlar...

ve artık
Gülizar’ların yaşlarıyla değil
sevinçleriyle döşensin
Cennet’in taşları
...


Sevilnur Durmaz

(Annem’e ve bütün çocuk annelere)