Mavi,hüzün giyince üstüne
Damıtılarak akar sözler kalemden
Kırılır boynu bükük kalır
Yazmak ister yazamaz şair
Şair ki kim ola
Ben ise zavallı bir cahil

Cahilin yüreğinde
Derinden bir ah var yanar
Varlığını sarsan mana
Yoksul manasızlığa ağlar

Aymazlık bir şelale endamında
Akıyorsa sırtından hiçliğin tam ortasına
Sorar hayat insana o zaman
Nedir ki kelam nedir ki kalem..!

Susunca
Yazıyorlar cevap anahtarına
En zayıf halka

Aşkın adı
Köprü altlarında dolaşıyor şair
Boş şarap şişelerinden
Akıyor tortu kalıntıları
Bir dikişte bitirilmiş hoş kafalarda
Son damlasına kadar tüketiyor aşkı
Kaldırımlar loş
Şişeler boş
Herkes hoş mu hoş...!

Tıpkı kağıttan bir mendil gibi
Aşk, kısacık bir anda kaybediyor adını
Kirletilip işlevini yitirmiş
Mendilin adı bile adından utanıyor
Üstüne "Yazık" işlenmiş..

Gecesinden sabaha
Sabahından akşama yetişmiyor duygular
Kayıp/larda Aranıyor..!
Aşk,adını temize çıkaracak
Dokunmayın gülün kalbine
Mısralara akıyor

Sevilnur Durmaz
İzmir