Bana kelimelerin resmini çiz deselerdi
Mutlu renk damlaları düşürürdüm fırçamdan
Hüznün koridorlarına

Tasvirinde düşlenen sırça köşkün odalarını
Boylu boyunca kuşatırdım
Pusulam mutlak ışığa doğru

/Yazgı bağı kopmadan olsaydı eğer/

Fırçamda biriken boyaların
Hiç bir damlası uçmazdı göğe o zaman
Asılı kalmazdı havada böyle
Kelimeler toz duman

/Oysa gökkuşağının tüm renkleri vardı paletimde.../

Bir labirentin içinde kayboldu kılavuz
Buzdan sarkıtlar düştü bahar dalına
Sırça köşk toz duman
Bir kez daha
Bir kez daha..

Semboller çizilmiş hakikat duvarına üç boyutlu
-Oku
dedi bir ses
Sırrında tabir’e muhtaç bir mana heykeli gibi
Okudum...

Bahtın yelinde uçuşan martıların bahar kıpırtıları uzaklaştıkça
Parmaklar kırıktı zaten büyük fotoğrafta
Çığlık sessiz
Kalem titrek

-Çanak çömlek patladı,
damlayamadı resme gökkuşağı-

/Zaman; hakikât sürgünü artık/

Ünlemlerle dolu içsel bir örüntüyü oluşturmaya çalışan
Düşünsel bir aforizma saplandı usuma sonrasında
’Kahramanlar sadece çizgi filmlerde yaşarmış’
dedirten

/İşte bu yüzden dolu yağarken yalınayak ve şemsiyesiz yürümenin sancısını
anlayamaz onlar/

Anlayamazlar
Hüzün çığlıklarından bahara dökülen ateş suyunun
Nasıl yaktığını
Sine alaz
Her bir damlası ciğerine ciğerine
Dumanı üstünde halâ
Sırça köşk savunmasız çıplak
Gül tutan eller çatlak

-Dönmesin bu hüzün çemberi artık-

Buz kesmiş baharın yüreği çatladı soğuktan
Ruhun nefaset merdivenleri devingen

Yorgun bir sonbahar dalından
Bir tarak tutmaya çalışan yüreğin elleri bu yüzden ayaz
Hüznün saçları tarandı tekrar tekrar
Telleri büsbütün beyaz

-Sahi açılır mı gecelerin bitmek bilmeyen uzun siyah saçları..!-

Tara tara
Tarak kırıldı
Saçlar dağıldı
Elde kaldı yine koskoca bir yalnızlık

-Zaman eritilir mi zaman içinde..!-

Uzandı göğe deniz kuşu tek yürek
Göğsünde gem vurulmuş bahar dalı kuru
Çırptı kanatlarını

Gözlerinde halâ duran Güneyli bir bakış kıpırtısıyla
...


İzmir
Sevilnur Durmaz