I-

Kocaman evin
Kocaman anılarında
Kocaman bir aile yaşardı zaman içinde
Ve bu kocaman ailenin kocaman dalları gibi büyüyen
Kocaman gövdeleriyle iki palmiye ağacı kök salmıştı
Budanan kabuk yapraklarının oyuklarında
Çocuk beş taşlarının saklandığı
Ve kadife tenli mayıs güllerinden serpilen kokusuyla
Kocaman gülümseyen canlı duvarları vardı
Bahçesinde

Ve başları üzerinde hiç akmadan duran
Dev gibi kocaman çatılarıyla
Mis kokulu aşlarının piştiği
Soğuk havalarda üşümüş yürekleri ısıtan
Bir de sobaları vardı sıcacık mutfaklarında

Bahçesinde yetişen
Yemyeşil asma yapraklarından sarkan
Ve sanki pencereden içeriye dolacak kadar yakın olan
Üzüm koruklarına ne demeliydi..!

Ya saksıların içinde kurulan fesleğen kokularına!
Onlar da bir gelincik edasıyla
Her sabah buram buram yayılıp
Süzülürdü adeta kocaman evin pervazlarından
Güneşle yıkanmış odalarına

/Oysa sadece iki küçük oda ve mutfaktan ibaret olan evin/

Bu kocaman evin
Kocaman bahçesinde
Kocaman bir aile daha yaşardı ki;
Her sabah gün ışığıyla uyanan kedileri ve kuşlarıydı onlar da
Yalınayak koşturan iki küçük kızın
Fısır fısır gülüşen çocuk bakışlarıyla
Oynuyorlardı hayatla

/Bir gün rollerin değişeceğini bilmeden/

II-

Bu sabah taşların eskiyen yüzüne rağmen
Şaşırtıcı bir çocuk masumluğuyla
İnadına bir bahar gülümseyişinde durdu zaman
Hayretler içinde kaldı anılar
Koskoca basamaklardan birer birer indiler
Adımlar karşısında çoğalarak

/Sanki düştüler/

Sonra bir anda iki kocaman gülüş kondu
Pencerenin pervazına
İki küçük kız
İki kız kardeş
Küçük dev cüsseleriyle ne kadar da canlıydılar!
Aniden belirivermişlerdi tam oracıkta

Yine kocaman çocuk gülüşleriyle buluştukları bir gündü
Oyun oynuyorlardı pencere arkasında
Merdivenler ortasına dökülen anılar
Saçılınca her yana oyuncaklarıyla

/Basamaklar güldü/
Çocuklar mutlu

Tatlı bir masumluk halleri okunuyordu gözlerinden
Çocuk saflığında çıplaktılar fakat
Çocuk kadar büyük dünyalarında
Giyiniktiler oysa sıkı sıkıya

Zaman; Melek yüzlü çocuklar eşliğinde
Aniden geçti önünden sabahın
’Buradayız halâ’ diyen bakışlarıyla

Azar azar çoğalan adımlardan akan mazi
Çıkması zor inmesi kolay sanılan
Her basamak bir duraktı anılara
Bir dolup bir boşalan
Geleceği besleyen o merdivenler ortasından
/Yoksul bakışlar eşliğinde aktı gözler önüne/

/Azalan basamaklar çoğaldıkça anılar büyüdü
Hayaller küçüldü/

Oysa umutlar çok basamaklar azdı
Küçücük adımların çoğul düşlerinde
Birden kayboldu çocuklar
Gülümseyerek pencere pervazından

III-

Basamakların sonunda
Son bir kez daha geri döndü adımlar
Kocaman evle vedalaşırcasına
Hasret kokan merdiven taşlarından

Arasında akşam sefalarını arayan
Hüzünlü bakışlar döküldü anılara
Oysa hiç bir şey kalmamıştı bahçede
Birkaç tohum ile bir iki dal parçasından başka
Hepsini kesmişlerdi köklerinden
Yazık..!

Hem de o koskocaman palmiye ağaçlarıyla birlikte
Hiç acımadan
Hele kadife tenli güllerden
Eser bile kalmamıştı geriye
Hayalinden başka

Kökler
Ağlamayın sakın
Varsın kessinler hepinizi
Kesmekle biter mi kökler..!
Ya umutlar..!

Kesilen her bir daldan düşen tohumlar
Yeniden filizlendi bu sabah
İki küçük kız kardeşin gülen gözlerinden
Merhaba dediler hayata

’Kocaman ev gerçekten kocamanmış’
Dedirtti
Gülümseyen adımlar
Ve kız çocukları ....!


Bu dizeleri; O iki küçük kız kardeş’e hediye ediyorum.
Adımları hep gülümsesin sevgiyle ve umutla..
(Sevilay-Sevilnur)



Sevilnur Durmaz
İzmir