Gün bile kararıyor Sensizlikten..
Günler Gece’ye dönüyor...
Geceler Kara’ya..
Uzaklardaki ışıklar uzağa..

Oysa hep dönmeni bekledim..
Sen gelecektin ya,
Zamanın bir önemi yoktu..
Sensizlikten döktüğüm Gözyaşlarında,
Biraz daha Sen oldum..

En sonunda içimde büyüttüm Seni,
Küçücük bir çocuk gibi,
Yüreğimdeki Aşk’la besledim Seni..
Aşk’a susamış gibi...

Yalnızlığıma, Sensizliğimi de veriyorum,
Gitmiyor..
Kırık cam kırıkları gibi Kalbim..
Üzerinde yürüyorum..
Batıyor..

Nasıl direneceğim şimdi Sensizliğe?
Ömrüm içimdeki çocuğu büyüterek geçti?
Ve şimdi Sensizlik?
Nasıl acıktırdı o çocuğu bir bilsen..

Sen başka’laştın..
Ama ben hep aynı’yım..
Bir belirsizlik içinde..
Terkedip gittin...
Geri geldiğinde yine bıraktığın
Yerdeydim...

İçimdeki yaramaz çocuğu susturamadım işte..
Kaçamadım Senden..
Sessizce izledim gelmeni..
İçimden dualar ettim gitme diye..
Ama biliyorum ki
Yine gideceksin..
Yine yetim kalacak bu yürek..

İçimde biriktirdiklerimi hiç
Kusmayacağım...
Kalacak içimde..
Çünkü kusacak yer bulamıyorum..


Nevin Akbulut
OnBir-Mayıs-2011*16:00