Bütün karakol tutanaklarında
Kimliksizliğimi suratıma çarptılar.

Oysa beni acıtan
Ne şakağımdaki dipçiklerdi,
Ne de avuçlarımdaki yaralar.
Kursağımda yarım bırakılmış tümcelerdi
Kus(a)madıklarımdı.
Sustu(ruldu)klarımdı.

Sana yazdığım şiirlerin nüshalarını
Okudukça aynasızlar;
Zebani bakışlarıyla
‘’Çıkar ulan kimliğini’’ deyip
Bilmem kaç parçaya böldükleri
Uykusuzluk not(a)larımı
Yüzüme çarpınca;

Ayyaş kaldırımlarda
Fahişelerin gözlerinde donardı zaman.

Ayalarım tırnak darbelerimle kanarken
Söverdim ana avrat.
Soğuk ve küflü hücrelerde
Açardım gözlerimi.

Yokluğuna sürülmüş
Bir çift mermiydi gözlerim.
Karanlığa inat
Hücremi aydınlatan.

Nikotin kokan parmaklarım
Titrekti çoğu zaman.

Ve seni düşledikçe
Alnımın ortasından
Kan damlardı avuçlarıma.

Vatansız(d)ım
A/yarsız(d)ım

Sensizlik tecridinde
Rükûdayken bile
İliklerimde akan
Koyu bir yalnızlıktı,
Suskulardan arta kalan.


Ömür hanem(iz)e yazılan,
Kar altında
Gözlerini açmaya çalışan
Berfin çiçeğinin
Ayaklar altında çiğnenmesiydi.
Daha gün(e) doğmadan.

Acemi terziye diktirilmiş
Üzerime uymayan
Yaşamlara sürüldüm.
Dikenli tellere takıldıkça
Emanet elbiselerim,
Asırlık yaralarım
Ayan beyan…

Şimdi gel!
Dayan omuzlarıma
Çıkar beni
İzmarit kokan çukurlardan!
Kurtar acıların en onulmazından!

Gözlerini sür gözlerime!
Minik avuçlarında
Koca bir dünya bağışla!
Öpeyim akasya kokan avuçlarından.


Necat USLU



Şiirime ses olan güzel yürekli kardeşim YALNIZLIK ABİDESİ’nin yüreğine bin sağlık.Eyvallah.