Hu!
Hani erenlerin desturu?
Bu mu, şu derin uykunun kabusu?
Ey nesl-i âhir, gafletin zehrini mi içtin?
Ahdine vefâdan,
Ecdâda duâdan geçtin.
Pervazlara tünedi karanlık
Hattatın kaleminde hıçkırık.
“He”nin gözüne yaş mı biçtin,
Vav iki büklüm yollarında.
Şu kubbe bir çehre arar; Esma ile mücellâ…





Hu!
Tut içinde vahdete avdet eden soluğu.
Sür atlarını nallarına hasret bozkırlara
Okunun ıslığını bekleyen tenhalara
Tuğları uğur, sancağı şafaklar getiren ordu!
Mim ardında yürü salâvat u selâmla.




Hu!
Cengine denk, bayrağa renk arayan yolcu!
Şu mihrapta nice müjdeler okundu.
Ufuklarda akınların tüllenir hâtırası
Duyulur ötelerden şehitlerin nârâsı
Gubâra ta’lik çek görünsün zaferler şanlar,
Düşsün ardın sıra evlâd-ı fâtihânlar.




Hu!
Ne ki seni yolundan döndüren pusu?
Surlarda sırra eren serlerden bir sor;
Can verirken şüheda niçin böyle gülüyor?
Sahraları saran sedası Selim’in hani?
Haliç’e yürüyen gemiler unuttu mu Fatih’i?
Burçlarda rüzgâr ol, bayraklar dalgalansın
Neslini okuyanlar adını hayırlarla ansın.





Hu!
Can baş üzre Hakk’ın buyruğu
Çek elifleri göklere, lâlelere renk gelsin
Nefesinden âleme gülbengler serpilsin.
Alnında ışıkla, aşacaksın sen de çağları
Durma tutuştur şu sönmüş çerağları.
Ne olur üzme, bu ümit ile bekleyenlerini
Ötelerde Nebileri, erenleri, canından geçmişleri.
Sıyır şu uğursuz karanlığı, baharları kucakla
Öpecek gözlerinden o gün ecdâdın, iftiharla.


Olcay GÖKÇE (AMASYA-25 ŞUBAT)