Nasibin dirseğinden su içmiş,
Gözlerin şiirdir çocuk.

Hayallerinin üzerini ayaz açmış
Ve hep
Bir sonraki seferlere itilmiş
Kasım yürekli bir çocuk,
Hangi yarınları kurabilirdi ki?

Evvelin ceremesini yüklemişken sırtındaki kambura,
Hangi vefayla doğrultabilirdi yüzünü?
Ve bir umut bir umut diye inleyen gözyaşını ,
Hangi ipek mendile sarıp sarmalayabilirdi?



Demir bakışları öbek öbek olmuş sorulara esir düşmüş
Gözlerin şiirdir çocuk.

Alında ki çizginin derinleştiği yıllara mı tekâmül gelmişti acılar?
Ve cahil bir perinin
Sihirli dokunuşlarına mı kalmıştı bahtının açıklığı?

Nerden tutarsan tut elde kalan çürümüşlüğü
Kim gömerdi çöl iklimine?
Kim dökerdi matarasında ki son suyunu yüzüne?



Her dizesine yârin konu olmuş
Gözlerin şiirdir çocuk.

Anadan üryandır kaderin gölgesi
Ve ne kadar kâğıttan gemin varsa
Bir işaret parmağı gölgesince batırılmıştır.

Esmer gülüşlerin gamsız ormanlarda kayıp düşmüş çocuk…



Bil ki;
Sen kasımların pembe sayfalarından canlanmadın!
Sen kızıl güllere can olup bülbüle nefes olmadın!
Sen aklığa ak veren kardelen olmadın!
Sen lacivert şuursuzluklarla
Şiir yazansın….



Bir ana duasına secde eden
İsteyişleri irade dâhilinde tutulmamış yangınların
Sessizliğinde can verensin çocuk!