Ey şems-i ikbal!
Vur ruhumu yerden yere
Ötesizliğimin yüzüne tüküre tüküre…
Kanat bağrımın hıçkırık dolu sesini
Sen öldür bugünümün canında beni…
Korkmam, hançeri indirdiğinde dağılmış gönlüme…


İnfazlar gölgesinde ergen olurken tüm aklar,
Nakış nedir bilmedi gözler
Umut öldürmeyi bildi evvelce…
Her dans edişinde iğne ipliğin kör düğümler atıldı ömre…
Geçir boynuma ilmeği hadi…
Korkmam, sehpama vurduğunda sallanırken bedenim…


Edebi derman bilen sıfatların
Kirli günlerinden sıyrılmıştır şafaklar
Ve ben arada kalmışlığımla közledim yüreğimi….
Bir sıcak bakışında sürüklendi
Sızılarım intihara…
Korkmam, ayak izlerinde can verirken gözlerim…


Sen tek tek yıkılan surlarımdan içeri girip
Yağmalarken yegâne şad anımı
Kurutmaya çalışma giderken nazarımda ki yaşı.
Koy bir acı kahve önüme
Ve umut sallansın şimdi
Beni gömdüğün yerde…


Şu demde ite kaka sürgün etme beni!

Korkmam, yedi dipsiz vadi aşmaktan, Kaf dağından…

Korkmam, senin gözlerin gökyüzüyken kanat çırpmaktan…