Beynindeki umudun enerjisi bitmişse hayat bitkisel yaşamdı,
Yaşarken ruhu öldürmek,sadece yeme içme dürtüsü,hayvani,
Yaşamadığım dediğin özlemler gizlisinde içinde,yakala ve tanı,
Günler hep yarını işte bekler ,son dediğin umut bitmezki...



Bir ızdırabın zincirinde boynunda sımsıkı takılı ise acı gün,
Gün ışığını bekler gözler saatlerin geçmesini ister bir an önce,
Gündüz birdolu uraşı aldığın gazete yürüdüğün yol ,derken geçer,
Günlerse hep yarını işte bekler son dediğin umut bitmezki..



Bomboş sandığın boş boş baktığın duvar, ürküten gece sonlanmıştır,
Biraz ışık yeter,perdeden sızan umuduna,heyecana yatar sabahına,
Bir dolu teleşesinde akmaya başlar sana hayat biraz dünü unutursun,
Günler hep yarını işte bekler,son dediğin umut bitmezki...



Ama yarınlar dindirirmiydiki acıyı,aslında hayat hepimize yazmış ölümü,
Tam sısacık dediğin eli yakalamışken soğuğunda kalmıştı nede zordu,
Benim ayrılık,Zelkade’nin ölüm,ne tuhaftı,oysa mutluluğu hakediyorduk,
Günler hep yarını bekler ,son dediğin umutsa bitmezki..




SALİHA HAIM GÜNLÜĞÜ
2002
YAZARI BİNAY KAN
13.1.2011