Arabanın durduğu yer
Maksem’de Necati Bey Lisesi yanı,
Ne çok tırmanmışım okula ,yürüyerek,
mırıldandım yine yokuş yukarı,
Bursa’da genelde düz yol arama,
çıkarsın genelde,dağ yamaçlarını,
Ne muhteşemdi o konak,
bahçeden girdiğimde,sarmaşıklı duvarları...


Ayakta olmalıyım der gibi,
şu kat kat ruhsuz betonlar, artık ukalalaşırken,
Kimlere tanıklık etmişti,kimbilir?
biz trabzanlarına tutunup,o an,tırmanırken,
Düşünürken,duvar saatinin donn!sesi
beş odası,yağlı boya eski tablolar,
Tam köşede aman Tanrım oda ne?
koca bir geyik başı birde asılı koca postu..


Kasımsa artık sonu,meşhur lodosuna tanık
Bursa’da ağaçların hışırtısı,
Birde o an bana bakan, bu zavallı geyik başı,
korkuyla en ürperdiğim andı,
Dikkatli ve,dudağımı kemirerek,baktığımda,
gülerek geldi Netafet hanım
Bize bir dost hediyesi,avcıydı kendisi,
yaban geyiği ,modaydı be, kızım işte..

Komşular toplandığında,zilleri
taktım kızların parmaklarına,elde mendiller,
Diğer odadan çıktık,belimizde pullu örtüler
,mini etekler,ve koca küpeler,
Roman havası ,dudağımızda en kırmızısından ruj
,güllerse Netafet teyzeden,
Komşular şaşırdı,kim bu deliler?
ama sonra bir eylendiler ki,pir eylendiler...




1985
KAYIP SAYFALAR
28.11.2010