Meğer söyleyenler ne kadar haklıymış
şöyle bir bakıyorumda...
evet, gerçekten aşk sana yakışmıyor,
sevgi sende eğreti duruyor
ne kadar körmüşüm görememişim...
ama artık görebiliyorum
sen sevilmeyi haketmiyormuşsun
yazık oldu, çok yazık oldu sevgime
değmezmişsin hiç bir şeye
ne gözyaşına, nede sevgiye...
kızgınım kendime,
senin sevebileceğine,
gerçekten aşık olabileceğine inandığım için...
nasıl kanmışım ben sana?
nasıl inanmışım aşkına?...

Sevgim adına bir şans daha verebilirdim sana
bir kez daha inanabilirdim yalanlarına
ama, hani o yaptığın yanlış varya,
ihanet...
işte bu yanlışa şans verilmez
kusura bakma ihanet affedilmez...
artık öleceğimi bilsem,
dönüpte yüzüne bir kez olsun bakmam
çünkü sana baktığımda görebildiğim tek şey
bir yığın hayal kırıklığı...
çünkü sen kocaman bir yalansın
çünkü sen yanlışsın...
üzgünüm sevgi yalanı kabullenemez,
aşk yanlışı affetmez...

Üç yanlış bir doğru götürür derler
ne büyük yanılgıdır bu...
şimdi sende öğren...
tek bir yanlış,
bütün doğruları silmeye yeter...
ve sen...
baştan ayağa, tepeden tırnağa
bir yanlış görmek istiyorsan eğer
git aynada kendine bak
en büyük yanlış,
karşında duruyor olacak...

Sahi aynaya bakmaya için elveriyormu?
utanmadan, sıkılmadan bakabiliyormusun?
dayanabiliyormusun kendi yüzünü görmeye?
tiksinmeden, nefret etmeden
bakabiliyormusun aynada kendine?...
bunları soruyorum çünkü,
ben gerçek yüzünü gördüğümde
daha fazla tahammül edemedim,
bakmaya yüzüne...

Biliyormusun? artık en başa döndüm
şimdi yüreğimin başladığı,
senin bittiğin yerdeyim...