Der ki sevdalı, buruk özleyen 'Yürek' 'Şiir'; Şehrimizdeydim. Şehir sensizliğin yokluğunda soğuktu, kalabalıktı.. Kalabalığın içinde yalnızlıklardaydım. Ey sevda/sevgili/özlemim/hasretim o şehirde, sensizlikte yüreğim yanmış bir kül gibi(ydi).. Rüzgâr aldı nefesimi götürdü ve sanki buzdan sütunlara çarptı sesim. Üşüdü yüreğim, acıdı.. İçimin içinde bir gurbet oldun sen. Ey sevgili sen gittin gideli, dağlar yollardan saklanır oldu sanki.. Ve bilir misin öyle derinleşti ki vadiler; gölgeler içine girmeye nazlandı. Var olan çöllerin tozlarını yutmuş gibi dudaklarım, ah etmekten bile usandı.. Susuşun/susuşum/gidişin ibret dolu bir kitaptı sanki unutmadım.. Ah be sevdalandığım ahh... Ne hüznü eksilir ne de sana doyar bu gönül. bu hayat kısa derken yakaladığımız an, hiç bitmeseydi keşke.. Benden, senden ondan değil, bizden bahsetmek güzeldi/özeldi. Bak şimdi ben/sen olduk. Tek kaldık. Tekliğin derin yalnızlığında yüreğim.
ve sen, sen! Sessizliğimdeki söyleyemediğim sevda dolu sözlerim, susuşumdaki haykırışısın yüreğimin sevgili...Duy/gör artık bu yüreğin sesini, sana olan sevgisini ve sensizlikte sana olan yanıp, tutuşan hasretini...
Hüzün, hasret, yalnızlık kokuyor olsa da dizeleriniz büyük haz alarak okudum yüreğinizden kaleme düşen 'Şiir'inizi.
Kaleminiz/yüreğiniz daim olsun..
Saygı ve sevgilerimle..