/...Sonbahar giderken sararmış yaprakların ardından
Bir zemheri çarpıyor gelinliğinin beyaz şeridine
Yol yürürken cinayet mahaline doğru
Yüz görümlülüğüm " ayrılık oluyor "
Kertildiğim düşlerime
Şimdi sen çıksan gökyüzünün en hüzünlü yüzünden
Sabah olmasa mesela
Güneş sen diye doğsa
Yalnızlık yakışır yüzümün görünmeyen kısmına
/...


Utangaç bir çocuk koşuyor gecenin en karanlık tarafından
Şimdi bütün karmaşık düzene isyanım var
Annemi çok severdim , hala seviyorum
Zaman onu geçmiş eklerine gömmüş olsa bile
Tel örgüsü çekilmiş acının karanfil gardiyanlarında
Salkım söğüt gölgesini cennet sanan kukla misali
Dolanıyorum işte aynı mezarın musalla taşında
Bir rüzgar itmesiyle uyuşuyordu tenim
Kentin solgun yüzü karşılıyordu
Sarhoş bir hüzün çarpıyordu yüzüme
Fahişe olmuş bir bank denize karşı
Üstüne çıkan çıkana
Şimdi ellerim nasırlanmış köşelerinde
Acıya dair ne varsa yazmıyor inadına
Görsem dahi acımıyorum inan artık "aşk" denilen muammaya


Bakışlarım zifiri bir karanlığın katili gibi
Kendi cinayetimin tanıklığını yapıyorum karşı komşuma
Cennetten alıntı sayıyorum mutluluğu
Herkes cehennemi tadacakmış ,
Demek ki cennete çok var "Anne"
Ateş kökenli sözcüklerden türeme bir haykırış
Şimdi kanlı dudaklarımda
Üstelik tam seni özlemeye başlarken
Sıtma nöbetleri tutuyorum , Titremesi gecikmiş hayatıma
Bir avuç toprakta çürümeye mahkumken
Çırılçıplak ihtiyar gözlerim son kez sarılıyor
Küfür dolusu bu hayatın sonbahar akşamına


Parmaklarım sıkıca tuttuğu kalemi
Ortadan ikiye bölüyor
İYi uyu Anne
Geçmiş eklerinden kalma bir son söz gibi
Hoşça Kal
Düşlerimin katili sonbahar


Muhammed YALÇINKAYA

/ Aşk Sonbahar Nağmelerinin Hüzün Çiçeklerinde Vuruyor Annemi... /