Patlamış bir nefes borusu,
tavandaki örümceğin aklıma doğru ördüğü intihar ağı,
Ve hastalıklı bedenimin çıplak hanesine
tecavüz eden ölgün ay ışığı;
Nihayet beni hatırlayabildin sevgilim!

Yaralarıma yama yaptığın öpücükler sökülüyor kumaşımdan;
Bana, benden daha yabancısın artık.
Gece yapışkan bir sıvı şimdilerde;
Günlerin ince sabahlığından çıkmıyor hiç lekesi.
Ne gündüzü geceden ayırt edebiliyorum
ne de gündüzden geceyi!
Sensizlik ve öldüren yalnızlıkların aynı şey olduğunu
hiç anlayamayacağım gibi.
Gidiyorsun;
Giderken vücudumda sana dair tüm izleri kendinle götürmek istiyorsun; ama,
Dokunma,
İzlerin bir zamanlar yaşadığıma dair tek delilim!
Dokunma; göğsümün sol yanağında kalsın ki;
Bir zemheri günü kaybolursam şayet,
Kar üstünde kendi izini sürersin.

Kimi zaman bir yabancının diline varmaya çalışan,
şişenin dibindeki son damla;
Kimi zaman üzerine spermle ölü ceninler çizilen bir tuvalim.
Bana, senden daha yabancıyım artık.
Ruh bedeni terk edince ölüm koyarlar ismini;
Sen beni terk ettiğinde, koyamadılar bile bunun ismini!
Ve daha az umrumda artık çıkarsız tebessümleriyle çocuklar,
Hayatlarına devam ediyor onlar, senin gidişinden bihaber.
Ben intiharlarıma başladım, senin gelmeyeceğinden haberdar!

Bir zaman önce dudaklarım dudaklarından hamile kalmıştı;
Şimdi hakkında konuştuğum her şey senin adın;
Üflediğim her mızıka sevişmelerimizi taşırıyor deliklerinden.
Durmaksızın akıyor hatıraların suyu;
Bir deniz ülkesi kurabilirim şimdi seni anımsatan her şeyden!
Cankurtaran filikalar senin olsun,
Boğulabilirim buracıkta, sende aslında, düşerek yine senden.

Ben peri masallarına inanırdım, sen ise hayata;
Mutlu son, sana göre birbirinden farklı kadınların yatağındaydı oysa!
Beni öpüp uyandırmanla bitecek masal
Nihayet son buldu gidişinle, sonsuz bir uykuda kalışımla.
Ben sana gerçekten âşıktım;
Sen ise yalnızca, peri masallarında.