Bir şiir alır beni senli gecelerden
Avuçlarımda alfabemi köreltirsin verda
Omuzlarıma yüklerken ikimizin kadim aşkını
Aşkına gark olduğumu vasiyet ederler
Kelimeleri sarhoş cümleler verda...


Bir rüzgârın gölgesinde izledim güzelliğini senin
Nasılda utanmıştı yıldızlar verda
Mehtap rükû ediyordu güzelliğine
Afakımı örselemişken rüzgârın gölgesi
Ay ikiye bölünmüş,
Seni, bana rivayet ediyordu verda...


Serenatlarını bitirip Aşk
Bülbüller susmuşken sana
Güllerin hala gül sesi yankılanıyordu tuna boylarında
Aşk seni susuyordu bilfiil
Ben lal değilim kusuruma bakma
Senin aşkına ben sus’ âmâm verda...


Ben seni Ferhat’ın suretiyle sevdim
Ve severken ne kadar da şirindi yüreğim
Ne olur çiğne beni güzelliğinle verda
Senin güzelliğinin olduğu yerde
Ben la-yezal cemaline adanmış bir
Adağım verda...


İşte ben seni böyle sevdim verda
Bazen vahalardan esen bad gibi
Bazen de aşka edilen yâd gibi
Ben seni İsrafil’in nefesi gibi sevdim verda
Dünyevi değildi
Cennet gibi, aşk gibi, sen gibi uhreviydi verda...


Visalim artık ne kadar bitkin
Aşkına misal olmaktan yoruldu kalbim
Varlığın; yokluğa yazılmış bir şiir kadar uzun mudur? Verda
O yosun gözlerin bu sefili görmez mi artık?
Bu Aşk bu kadar kor mudur? verda...


Ben vebalini heybeme sırtladım bu aşkın
Dizlerinin önünde; boynumu vursa bile cellât
Başım gözüm üstüne verda...


Lütfen beni verda’ma bağışla
Ey Rabbune’l a’la...



Yosun gözlüme ithafen...