bu sayfaya kaç kere geldim gittim ama her gelişimde boğazım düğümlendi ve dile gelmedi bir türlü söylemek istediklerim...
şimdi vakti geldi konuşmanın veya bir iki kelam en azından bırakmanın...

dikkat ediyorum da bu Şair hüznü öyle güzel işliyor ki satırlara...inci tanesi gibi yan yana dizmesini ya da alt alta getirmesini ne güzel biliyor...koparması ve incitesi gelmiyor nedense hiç insanın...

ve dikkat ediyorum da seve seve, isteye isteye ne güzel de tarıyor şiirlerinde saçlarını hüzünlerin...hüznünü hem içinde hem de olduğu gibi dışında yaşıyor...yani hayatın içe ve dışa açılan her iki gönül penceresinde ve yürek yangınında kavrula kavrula yaşıyor...hiç şikâyetçi değil kendine bu işkenceyi etmekten...bile bile yanmaktan...hatta dalgasını geçer gibi bile bile hüzünlerin sağır duvarlardan dönüp kendi yüzünü okşuyor olmasından yorulmuş değil...inatçı biraz sanki...daha doğrusu sevgisi uğruna dikenli yollarda gidecek bile olsa çıplak ayaklarla tabanlarını kanata kanata yürüyecek kadar kesin kararlı...günden güne çoğalan yaralarına tuz basmaktan korkmuyor hiç...her engeli aşmaya hazır...ölümü bile sırtlamış sırtında ve koyulmuş tuzaklı yollara..ödün vermediği sevdası uğruna...

uğramadıklarıma da say bu yorumu Şair...belki hiç anlamamışımdır veya yanlış algılamışımdır seni...belki de sadece kurgudan ibarettir şiir...

say ki ben hiç gelmedim bugün ve sadece hüzünlerin dalgasını kucaklamak istedim kendi kıyımda...

saygımla...