* * *
Senin abdest suyunla silinmez yalan mizaç
Duygu sömürüsüne niye duydun ihtiyaç
Papazı gördüğünde çıkarırsın sen de haç
Bu kadar riya fazla şiiri şad eylesen


Senden uzak kalalı çok kalınlaşmış ensen
Dost bulurum sanma hiç o makamdan bir insen
Tadına doyamazsın tevazuya bir binsen
Çalışmadan olmuyor şiiri şad eylesen


Resim ve müzik gibi şiir de ben’in bir ifadesidir, şiirin ortaya çıkması için ben’in kendisini ifade etmek gereksinimi duyması zorunludur. Bu gereksinim ussal bir zorlamanın ürünü değil, sezgisel etkinliğin bir dışa vurumu, bir nesneleşimi olduğu için, durup dururken ussal bir zorlamayla şiir yazılmaz, resim ve müzik yapılamayacağı gibi. Fakat taşlama adına bir sürü şiirler yazılıyor. Bu ne kadar doğru edebiyat adına bilemiyorum. Edebiyat, edepten geçer. Şair duygu adamıdır, şefkatli, sevgi dolu, hiçbir kötü duyguya yer vermeyen yüreğinde, olumsuz duyguları bile olumluya çevirebilen bilge ruhlu, biraz da veli olmalıdır. İnsanlara kötü duyguları aşılamak yerine örnek olmalı, yaşamalı sevdirmeli, barış ve sevgi sunmalıdır. Laf cambazlığı yapmak, işportacıların işidir. Şairin kalıcı olması için yüreğini koyması gerek her harfe, her heceye. Kalemindeki asalet, kendi yaşanmışlığını yansıtır. Ne kadar kaliteli duygularla yazarsa o denli kişiliği ayna gibi görünür olur, bakıldığında kendini görür kişi. Bence şair, doğanın, insanın, yaşamın hatta evrenin yansımasıdır kaleme, kâğıda ve kelimelere. Evrende kötü olan her şey yok olmaya mahkûmdur ancak güzellikler ve gerçekler kalır, yankıların gök kubbede ilelebet. Kötü olan bütün duyguları reddeder yaşam ve her zaman iyiden yanadır.
Yüreğine sağlık Müjgâncığım, çok yerinde ve gerekli bir şiirdi, gönülden kutlarım. Her nedense taşlama tarzı yazmayı sevenler var. Tabii bu da kendi yüreklerinin yansıması, testide ne varsa o sızarmış dışına, yüce Mevlana ne güzel söylemiş. Sevgiyle, sağlıkla, huzurla kal yaşamada canım.

Sevgiler saygılar selamlarımla dağ gülleri yolladım sevgi dolu yüreğine..


* * *