Sükunet palazlandığında ağzımda
Söz bitlenmiş kelimelerden büyür
Hiç sebep yokken bir şiir kafesinden
İlk hecesini doğ(rul)duğu yerden vurur

Bir erken misalle beylendiğinde umut
Çarkı dönmeyen bir zamandan kopup
Kıyassız bir masalın en ortasında
Şişirilmiş bir ince(lik) çığlık olur

Ayrılık tembel bir ırgatken de
Göğsü yere değerdi vuslatının
Yok menzillere doğru her adımda
Ölmek haşmetiyle kuru dalları kır

Bir su uyandığında sıcağından uykunun
Bir kar tanesi üfle(t)diğinde kendini
Bir rüzgardan medetle
Bir yetkisiz feryadın içine doğru
İki yakası birden daha da büyüyen efkarın
En uğrak yerine tebelleş olan bir türküyle
İliklenip düğmelendiğinde korku
Yitip gidecek gibidir can havli
Koğuşları daraltan bir teyakkuzla
Öçlendirir adam olanı

Her musallada başka bir göz maskesiyle ağlayan
Ve her özgür bülbülden sakınarak figanını
Bir mahpus kanaryayı kendi yerine ağlatan
Gül-istanlara mahrum kal emi