çelik parıltılı
keskin
kara saplı bir bıçak gibiydi gidişin

insafsız
ve yok edici

nefes nefes acı
nefes nefes zulüm
ve kahredici ölüm gibiydi

ölüm gibiydi evet

ardında
simsiyah bir sonsuzluk bıraktığını
hiç ertelenmeyecek kadar kesin
ve karşı konulamaz olduğunu bilerek gelen
alıp götüren ölüm gibiydi

başka tarifi yoktu ki bu boşluğun
tutunacak tek dal bırakmayan
göz gözü görmez bu katran karanlığı
ve ardındaki yalnızlığı
bu aciz kalemim
başka nasıl tasvir edebilirdi

...

tevekkül
sabır
sükûn
ve sükût

o sonsuz
ve "her şey " olan "hiç"likte bir başıma
noktaydım
zerreydim
ve büyüme çabasından vazgeçmiş bir hücreydim
içimde taşıyordum hasretin çekirdeğini

ağıtlar yakmıyordum ardından hayret
gözyaşları dökmüyordum sel gibi

yalnızca
o yarım ve yorgun
bir kaç saat çaldığım
uyku denilen mabedin loşluğunda
her sefer
aynı resmi görüyordum
bir sır gibi

ne yana dönsem
o resim çıkıyordu karşıma

yüzü
gözleri dudakları
saçları sen

ve fısıldar gibi tekrarladığı
iki kelimeyle aralanıyordu dudakların
sesinde hazin hikayemizin serencamı gizliydi
"beni unutma"....
"unutma beni"...

her fısıltın bir balyoz
bir gürz gibi çarpıyordu yüreğime
uğultuyla çoğalıyordu sadası
yankılar bırakıyordu

bir mıh gibi saplanıp
paramparça ediyordu yüreğimi


deli gibi fırlıyordum yatağımdan seher vakitleri
kör kuşlar gibi savruluyordum
camlara çarpa çarpa
bin parçaya bölüyordum kendimi

artık iflah olmazdı bu can kuşu biliyordum
alaca rengi artık kan revandı
ve ebedi hüzünlere bulanmıştı kırık kanatlarında götürdüğü
sevda türküleri

ve bir zamanlar
hani her sabah uyandığımda
yanımda seni bulduğum günler gibi
rengarenk ve ışıl ışıl parlamayacak
artık hiç taşımayacaktı sevda rengini

...

koyu kurşunilere sarmalandı akşam vakitleri
artık tepeden tırnağa
yılgın ve kül rengiydi yaşamak

yaşamaksa eğer bunu adı
tadı
dilime sıvanmış kinin gibiydi

ölüm gibiydi gidişin

tarifi yoktu başka

habersiz sessiz ve ani

ecel gibiydi...


CEYDA GÖRK...