Kahır mektubu


Cam girdi şah damarıma
Sen benim olmayınca.
Bembeyaz Musa’m dirildi
Ağladı zifiri umutsuzluğuma…
Ruhum erişilmez bir belde ister
Dibi uçurum bir sonsuzluk
Avuçlarım sırt sırta
Kanar durur, durmadan
Çaresiz bir karaca yalnızlığında
Tutar yok düşüncemde
Fikrim solgun,
Demet demet oldu bulutlar
Muştulu rüzgâr semada
Soğuk bir taşta kafatasım,
İlk gelişe mülteci,
İlk secdeye mecbur,
İlk hançere meftun…
Cam girdi şahdamarıma
Sen benim olmayınca

Haydi, doğrul dimdik
Devir gözlerini gövdeme
Ezilsin yine ruhum
Kemiklerim yıkılsın yine
Yangın oldu zaten alevin
Her yanım kor...
Sevdam, sabrım, vuslatım elveda
Cam girdi şahdamarıma
Sen benim olmayınca

Şimdi uçar giderim ben
Korkma!
Süzülürüm nazenin bir boşluğa
Dağıldı buzlar ülkem
Ben, en geride kaldım Tufan-ı Nuh’unda
Helak oldum sana ey canan,
Helak oldum gümüşten varlığına…
Cam girdi şahdamarıma
Sen benim olmayınca

Unuttu melekler amelini
Günahım kat kat oldu.
Şimdi bulursun beni,
Elbet bulursun metruk bir diyarda
Mutlaka duyarsın selamı
Yanık yanık, içli içli,
Bir sırça cami avlusunda
Kuru kuru ağladı ayaz
Zaman akmaz oldu,
Ketum oldu an.
Bir keklik sızısı,
Bir kelebek sancısı,
Bir mücahit duasındayım
Tarife yok mecra
Her köşe sonu hicran, her yol kapalı
Cam girdi şahdamarıma
Sen benim olmayınca

Nasılsa yandı yörüngem
Kalmadı bir tek sızım
Yorgun sabrım, simam da sapsarı
Bari gel, gitme!
Rahmetine yok, zerre isyanım
Bari gel, gitme!
Zaten, vuruldu karaca
Bir kere bak kordan gözlerime
Mahşer yeri gibiyim ellerinde
Bari gel, gitme!
Aramızda muhal,
Aramızda dirilmez kefenler varken
Mermerden tenimi uzaktan izle
Son satırları bu kahrımın
Ağladım zaten ağırlığınca
Cam girdi şahdamarıma
Sen benim olmayınca



Mahya