ne tuhaf

bu akşam gönlüm
iç ezilmesi gibi
adı yok bir hüzünde

asmadan yeni koparılmış
bir salkım buğulu kara üzüm kederinde

ve ağustos güneşinde kurumaya terk edilmiş
kısa ömürlü kara erik lezzetinde...


…


bilmem ki
ne var anlatacak
ne kaldı yazmadığım
bu gönül güncesinde

…


ürkek
ipek kanatlarıyla gelen bir üveyik gibiydi önce
sonra
nasıl alıcı bir kuş oldu da pençelerini geçirdi yüreğime
bilemedim

sadece
katlime ferman yazanı sevdim
sevdim de
aşikar ettim
sersemce


akşam safaları gibi
gün ışığımdan rengimi
sevdiğimden sevdamı gizleyemedim
o dağ gibi susup
kendini benden gizlerken bile

bilmez miydi ki
ömrünün efsanesiydim
bir dişi kurt gibiydim yüreğinin zirvesinde

fazla mı geldi sevmelerim

susmayı bilemedim hiç
"seni seviyorum" demek istedim
Ve dedim de


...


ne tuhaf

bu akşam gönlüm
muradını almış da
sanki
sevgilinin gönlünü görmüş gibi dünya gözüyle
son nefes gibi
huzurlu bir hüzünde

kimse bilemez

bilmesin varsın
hatta o bile

kalan ömrümü sır ettiğimi
benimle sonsuza göçecek o sevgide

ve mühürlediğimi gönlümü
üç hecede



Ceyda Görk