Bir uçurum sabahında
Efendisiz bulutların içinden çıkarak
Asılı kaldığı gibi göğün burçlarına
Itrını tüketmeyen yalnızlığıyla
Doğduğunda kaderine
İçinde ölümler de olan hayatın
Muhkem sebeplerinde
Var olduğunu bildiğinde
İyiliğe yaftalanan sanıyla açtı
Bir ilkin mizacı olacak kadar diri
Ve pek çok kırılganlığın kadrine hep uğramaya hazır
Hüccetsiz ışıklarıyla
Yepyeni manevralar büyütmekte aşklara

Göğün yanağında billur bir hızma gibi durmaktayken
Şualarını bir bir çakarak arza
Can takan mutluluk olmakta
Haz ve hasret birikmiş gövdesinden akarak
Harlı dudaklarını değdirip
Öptüğünde hayatın tenini

Rüzgarın dişlerini körelten eliyle
Seslenip tuttuğunda
Çiçeklerden derli bir neşe olmakta
İnerek çocuklatan hayatın iklimlerine

Vakti tamama erdiğinde
Çekilip giderken umutların içinden
Hüzünlerden kelimelerle söylenip
Silinirken varlığını
Ertesi bir gün için
Tahayyüllerle beklenen
Kusursuz bir umut olmakta