Her gece bir güneşin mezarıdır
Sustasını en içinde taşıyan
Bir cümle korkudur
Kendi muhitinin hamalı bir iyilikle
Biliştiğinde sabaha doğru
Kavuşmayı büyüyen bir umut olur

Her gece yunduğunda kendini karanlığıyla
Aydınlatan ayla bakar kendine

Uzak ve yakın geceler vardır
Yörüngesiz dertleri iç eden
Ve göz pınarlarından
Yıldız döken

Bir de denizlerin üzerine serilip
Rüyaları köpürten geceler vardır
Kotarıldığı her dem de
Nefisleri uyandıran

Gecenin içinde gece vardır
Körebelerin oynadığı masumları saklayan
Ihlamur kokularını fesleğen çığlıklarını
Birbirine katarak
Sonraya bırakılan
Babil’lilerin ihsanları gibi

Gece fikrini ifşa edeceklere
Kocaman bir meydandır
Bir şiir de pençelenebilir
Bir ayrılığı derleyen hüzzam bir mektupta

Gece yıldızlar aleminin düğün halayıdır
Bu kez ışık huzmeleriyle bir güzelin gamzelerinden akar
Hayatı ortalatan bir hevesle

Gece mikyası olmayan bir hengamedir
Aslı faslı dünyanın güneşe sırtını dönüp
Edebince naz etmesidir aşka