ben sustukça
avaz avaz haykırıyor kalem

ben gönüllüyken tutsaklığıma
o hürriyet diye haykırıyor

dokuz boğumda yutkundukça kelimeleri
o ağzına geleni söylüyor


diyor ki bana
deli misin
divâne misin

ne bu hüzün
nedir bu sessiz ah-û zâr
niye ağzını bıçaklar açmıyor
niye bu hal

seni üzenler nerede
kim onlar


şu haline bak diyor
kesseler kanın akmayacak

engizisyon mu
tabutluk mu
nedir bu
buz gibi soğuk ve katıksız
kendini kapattığın odalar



ben sustukça
avaz avaz haykırıyor kalem

köreldiğimce
keskinleşiyor

yıldığımca
cesaretleniyor

ben duruyorum
o yürüyor

ben tırnaklarımı geçiriyorum avuçlarıma
o kanıyor
ben öfkeden ısırdıkça dudaklarımı
o çığlık atıyor



sus diyorum
sus artık
tüketme kendini

karalama ak sayfaları
dövüşmeken usanmadın mı kelimelerle
ne işe yaradı
kim anladı


ben kaskatı donuyorum
o kavruluyor

ben kördüğüm oldukça
ilmek ilmek çözülüyor

ben uyutuyorum hasreti şubatlarda
o temmuzlarda sabahlıyor

ya ben anlatamıyorum
ya o anlamıyor

nasıl usandığımı
nasıl vazgeçtigimi görmüyor kendimden

geceler boyu durmak susmak bilmiyor
yazıyor

halâ yazıyor...


Ceyda Görk