uzaklarda
bana yabancı bir yastıkta yorgun başın
kaçan tavşan
kovalayan tazı sıçrayışında
tedirgin
ve derin olmaktan uzak
nefes nefese uykuların

kurcalar kilidini bir el kapının
duyarsın derinden derine
anlarsın
ayılamazsın

sen
bilirsin
o hırsız benim
o gelen benim yoksul avuntularım

her gece
hep o saatlerde
seni çalıp kendime saklarım

bir asena gibi
atıp seni terkisine doru atımın
gönlümün dâr-ül şifâ’sına
sanki yaralı bir alperen gibi taşırım
öpe koklaya
incitmeden
kirpiklerime kurduğum hamağa yatırırım

başın en sevgili ağırlığı olur kollarımin
gerek yok üstünü örtmeye
hava ılık
ve hem zaten
niye bu kadar uzun ki saçlarım

sonra oturur baş ucuna
şafak sökene kadar bir heykel gibi
kımıldamayı kendime yasaklarım

hissedersin elinin ütünde nefesimi
ve gülümsersin

ben
gözü açık sayıklarım

biri söner
biri parlar
tek elimle başlatığım tütün yangınlarımın
lacivert bir bulut olur dualarım
usul usul teninde dolaşırım

ta ki doru atım yanıma gelir
eğilip
hadi der kulağıma

işte o zaman
vaktin geldiğini bilen bir kurban gibi
tevekkülle çıkarırım kalbimi yerinden
uyuyan avuçlarına bırakırım...


ceyda görk