içimde beklerken sabırsız
nice kızıl kıyamet
vurdukça onulmaz vurur
yarılır nar kabuğum
ölümden betermiş hasret



ey,alnımda saklanan nefes
her sayfasında
hasret olan ses !
anlat,
memleketteki destanı
topraktaki ateşten ve denizden
hayatı yaratan insanı



ancak
sen kokan bir gülün
toprağı durmalı
demirden penceremde
dokunabilmeliyim sana
sımsıcak


sabrımdır mavi boncuktan aynalar
kokun soluk soluğa adımlarımda
güneşe çıktığım gün
nehir doluydu gözlerim
gölgesi bir ceviz ağacı kadar
serindi suya sarkan
salkım söğüdün

yürümeyi öğrendiğim canım toprak
çıplak ayaklarımdaki tozunu sevdim
tutundum sana düşmelerimle kaç kez
çamurundandır fırçamın yarattığı resim
dudaklarımdaki son ses


her girdiğinde şiirimin
yürek evine sevgilim
yağmur değmiş
ıslak bir toprak kokuyorsun

ah,memleket
yare duyduğum hasret
her dokunuşta yüreğimi ısıtırsın
yağmurlu toprağını içime çekerim
dağ taş bir Aslı yaslanır bağrıma
yanar yürek Keremim




başında duran yeşil dik selviler
altında annem babam serinler
kardeşim Şeref,
bacım Esma ve on sekizinde Memet
anlarım ki geçmişim de
sonum da sensin
canım memleket



gözlerinle gözlerime ilmik ilmik
Nazım Hikmet dokuyorsun
sen bir ucunda hasret
saçlarında rüzgâr
öbür yanım burcu burcu
memleket kokuyorsun


Nazım unutulmaz elbet
gül ağacından gelir bir esinti
düşer salkım söğütten
içime hasret
yaşlı bir çınar üstüne
yazılır dize dize
bir şiir olur memleket


Sait Açıkgöz