l
yeter geçtiğim onca dalga
yatacağım yere
gömme balkonlu olsun demem
ne çok kalabalıksınız ölü taşırken
alan atıklarınıza sövmezken çöpçüler
bırakıp giderdiniz
kalırdım bir başıma...

hani benim yerime kırlangıç konarsa
panzer tekerlerine
kanatları ateşten,
asfalta düşerken başı
eskisi gibi sadece bakın,
yarasına dokunmayın sakın !
ll
kalabalıklarımda tenha yaşarken
en yalnızlığımdınız tanıdıklarım
tekin değildiniz
saklanırdım
geceleri akıl duvarlarıma

sanırım
tek çocuk olmanın
yan etkisi paysızlık
bu yüzden paylaşılmazdı yalnızlık...

kalemim, kıskanç bir kadını yazsan
şair olurdu adın;
şiirin diğer bir adı değil mi
kıskanç kadın

Ben şiir gezginini
yüreği kanlı bir dost vurdu
kalemle
sırça kal’a’mdan ...
o gündür kırık bu gönül

ey, kalemin neşterinde
balaban çalan cerrah
yalnızlık denen ura
çare olur mu
bu sessiz ah !

lll
benim kadar tenha olmalı
ölümümde
sevgiye son mısra bir sokak
çıkartırken boynundan lambaları
uzun uykulardan uyanmaz bu halk

işte soyunuyorum seni tavus kuşu şehir
aklıma örtünüp simsiyah karanlığı
giyerim beyaz bir zambak
kalırım çırılçıplak

bir gün tek başına...



Sait Açıkgöz