kıyıda yalnız yatan sırtı yaralı kaya,
daha çok hangimizi kanatır zaman?

içinde miyiz yoksa
içimizde mi bu deniz
imgesinden vururken dalga
yaralı bir hayvandı şiirlerimiz




saatin yıldızlar kadar biriktiği gün,
denizin döngüsünde eğilir başı zamana kayanın
formu kum olur sahile
anılar üşüşür iğnesi gümüşlü
koşarım can havliyle şiire


kıyıda yaralı kayayla birbirimize benzeriz
aşkın oyuk halkalarıyız paramparça
imgesiz binlerce bıçak her dalga
gri sabahlara kan doluyor



kayaya zamanı imgeliyor gün
saçından bir tele benzerken ışık
dalgayla oynuyor sevincinden


sağarken ışığını her sabah ağzımı tutuyorum
gün, bende bir doyma sevinci
atlamak istiyorum dalgaya
beni dizeler serinletiyor.


insanım ya
haset ediyorum bu kez
sonsuz bekleyişine kayanın


neden
aşklarımız kabak çiçeği açımında
sabah patlayan flaşla soyunur aktüel bin sarışın
gün boyu ıslanırken
akşama gömülür aşklar sapsarı ?



sonra unutuluyor
havaya düşen seste geçmişe dair her şey
zamanın engin ellerinde ılgınlaşır sertliği her kayanın
tarumar olan bahçesini
omzunda taşır dalgalar


her kayayı parçalar aşkı sonsuzun
zamanın ayak izleri olur
sahilde ince kumlar




çılgınca sarılır her yaz kumuna insan
ve kayayla benzerken birbirimize
neden insanı anlatan
insana anlatılan şiir, diyorum
duruyor ıpıssız ?


şiirler aşktır
sımsıcak kumu duygularımızın,
neden sahiller gibi uğranmıyor şiire
neden?
neden?