ortaya

Kısa çöplü bir vakittin
Sevmekten artakalan minik bir maziyi
Söylettin
Ismarlama bir öfkeyle çerçeveleyerek

Aynı kibrin ikramı oldun
İblisle koşarak atbaşı gövdeni
Sundun köhnemiş mutluluklara
Biperva

Yüzünü gerdiğin karanlıklardan çek
Dendiğinde sustun rengini
Sütünü içtiğin pınarlara ihanet ederek
Kirini kustun

Nevrin döndüğünde
Sen nerdeydin bilmedin
Aklını gömerken bir nebzelik kuma
Yüreğini de hiç ettin

Acılarla erecektin kemaline
Vazgeçtin
Ham bir meyve gibi kopardın sözü dilinden
Tadını ifsat ettin

Islahı yok bir heyecanmış gibi
Hayatını tükettin
Gaflet giydin hayana
Arsız soyundun meydana

Ey insan müsveddeliği
Ey gammazlı gözle nazar eden
Ey hasetçi dilbazlık
Ey yakıcı kıskançlık
Öl
Gecenin katranında
Boğ kendini
Bir sabah erdiğinde pencerene
Güneşin fısıldadığı umutla uyan
Kuşların neşesinde ara kendini
Bir çiçeğin kokusuyla yun
Ve çevir dudaklarında
Seni aklayacak tövbeni…

Yık
Yık üzerindeki insan müsveddeliğini…