Ellerimizde diken izleri
Yüzümüzde mağrur geyşa gülüşü
Kuğu saçlarımız seyrelmiş üstelik
Üstelik kara yüzünü görmüşüz ölümün
Karanlığa gömülmüşüz de kayıplarımızla
Arkamızı dönmüş, küsmüşüz.

Sonra yeniden mızıkçı olup çıkmış adımız

Hepimiz kurbanı olmuşuz hayallerimizin
Yarı yolda teklemiş gücümüz, tükenmişiz.
Olmadı kaleme dökmüşüz içimizi.
Yitirilmiş tarih sayfalarına düşmüşüz.
Yılgın dürtülerle karışmışız kalabalığa
Sonra yine toplumdan kaçar olmuşuz yeniden.

Ve yine kök salmışız yeniden
Dağlara meydan okumuş, titretmişiz onları.
Adına sevda demişiz boş umutlarımızın
Yüreğimizde yeşermiş de goncalarımız
Diri diri gömülmüşüz en uzak noktalarına
İstenmeden, kara ayinleriyle evrenin.

Sonra yeniden mızıkçı olup çıkmış adımız.

Yüz sürmüşüz katmerli gelinciklere
Özgürlük kokan çayırlarda yürümüşüz.
Kırmızı panjurlu camlarla uyutulmuş,
Kar yataklarında iz bırakmışız
İçimizden nehirler akmış da görmemişiz.

Bağda, bahçede, tarlada unutmuşuz ellerimizi
Ve sırtımızda iki hörgüçlü esaret kemeri,
Düşe kalka diz çökmüşüz ağlarında kafesin
Kimi kaçmışız yalancı aynalardan
Kimi hüzünlü bir peri olup raks etmişiz.

Türkülerde bulmuşuz tüm geçmişimizi
Dilimizi, sözümüzü, yorgun yüzümüzü
Zaman kadar uzak öykülerle örtmüşler üzerimizi.
Haremden saraya, saraydan bataklığa sürülmüşüz.
Koparılmışız dalımızdan da,
Öksüz gülüşlerle avutulmuşuz her seferinde.

Sonra yeniden mızıkçı olup çıkmış adımız