şimdi senden bir kuru dal var
bırak
açık kalsın içimde çeşme
dört yanımı sarınca bulanık sular

bana uzun hüzünlü bir ömür dile
sonra çekip git
gidersen ölmem

zaman nasıl da susuyor / martım yorgun / sular ateşten
anladım ,
son aşk hükmündür
bu, bendeki kül
ama gidersen ölmem
damarlarımdan çekilse de hayat
git
sırça parmak kadar değersiz olsa da dünya
gidersen ölmem


çok çizdim gökyüzüne ruhsuz resmini
gidersen ölmem
Arnavut kaldırımlarında taşa uzanıp
cam kırıklarıyla yatarım sol yanıma
git
gidersen ölmem
bir ceylan bakışında irkilir düşüm
sokağa savrulurum suskun
küskün çocukluğum siner karanlığa korkakça
bir slogan eksilir yürüyen halktan
gidersen ölmem


fosforlu sevgi böcekleri küllensin
gözlerimin karanlığında
dağılırken sarp kayalarında teknem
sebilimdir denize tenimde tuz
gidersen ölmem
bırak sönsün senin kadar uzak yıldızlar
karanlığa gireyim acılı gecelerimden git
gidersen ölmem


tene baskındı selin / incit, kır dağıt
sağ yanımı liğmele sol yanımı çürüt git
sokak rüzgârlarında akasya ağacınca çıplak
kalmasın koynumda kırık bir fotoğraf
ısıtmasın hayalinden hiçbir şey git
gidersen ölmem
gidersen ölmem



Sait Açıkgöz