her zaman buluştuğumuz yerde
ayın ışığını toz halinde üzerimize savurduğu yerdeyim
martıların ufukta düğümlenmesini seyrederken
gecenin bu karanlığında hatıralarımız
şurup gibi damlayıp parmaklarımdan
basıp geçtiğin toprakta bir kaç dize oluşturdu
senin için
sıkıca tutuyorum kendimi
sensiz şehre karışmamak için
seni bulabilsem yeniden tutabilsem ellerini
okuduğum bir kitaba yeniden başlamak gibi
sana dökebilsem içimi
gözlerim uzaklarda seni ararken
her yıldız kayışında bir kere daha anlıyorum
sensiz yalnız biçare kaldığımı
unutmak için sürekli seni hatırlıyorum
unutamıyorum unutamıyorum

her gece sen diye hayalinle konuşuyorum
her kelime bir kere daha hatırlatıyor bana
inan seni çok özlüyorum
kısa bir şiir yazmak isterken gözlerine
sen kanatlanıp uzaklara gidiyorsun
hemde çok uzaklara
geçmiş üzerine gelecek kurmaya çalışmak
kahrediyor beni mahvediyor
sen yanımda olmadığın için değil
yalnızlığımı sana anlatamadığım için yalnızım
ölüm gemisine yaşamak umuduyla binmek gibi
sensizliğe yalnızlığa alışmaya çalışıyorum
bunun için yalnız mısralar okuyorum kaptan dan
ama unutamıyorum unutamıyorum