sefil bir gece yarısı
ne zaman elime kağıt kalem alsam sana sesleniyorum
karanlıklar sokuluyor içime
yalnızlığı sürüp kalemime buruk şiirler yazıyorum
seni anlatıyorum kimselerin bilmediği mısralarda

artık sabahı beklemiyorum geceleri
zaman dursun istiyorum seni düşünürken
seni daha çok özlüyorum gözyaşları düşünce tenime
bayram sabahına yalnız uyanan bir kadının
masum bakışlarındaki acıyı duyuyorum her damlasında

eski gülümsemem sıyrılıp düşüyor yüzümden
karanlıklar parçalanıyor ay ışığı sızıyor uykuma
eski bir resmine saplanıyor gözlerim bu loş aydınlıkta
elinde olsa onda bile gözlerini benden kaçıracaktın
sensizliği bilmeden beni sensiz bıraktın

nereye baksam sen varsın
bakışın asılı duruyor kirpiklerimin penceresinde
hafif bir yağmur ayaklandırırken ıslak toprak kokusunu
şehrin üzerine buram buram yalnızlık yağıyor
kimsesiz parklarda salıncaklar bile boş sallanıyor

sen gittikten sonra ilk defa resimlerini elime aldım
söyleyemedim adını kimselere bakamadım
kaybolan bir çocuğun anne sıcağını özlemesi gibi
adınla bitirdim her cümlemi
ellerim bir dua ya yükselip kaldı aminler esir aldı dilimi