nereye gitsem sen çıkarsın karşıma
hangi kafeterya da otursam,
bir cappuccino içmek için,
sen geliyorsun son oturduǧumuz masaya,
her gün bir defa oradan geçerek,
dokunuyorum derin ruhuna…
yorgun göz kapaklarında,
gülümseyen sert yüzün,
hazırlanıyor sanki bana kızmaǧa…
okumak için açtıǧım her kitabın
yaprakları arasına gizleniyorsun,
sarı sayfaları soldurmaǧa…
son okuduǧum kitap:
Doǧan Avcıoǧlu‘ndan
Türkiye’nin Düzeni
dünü – bugünü – yarını
orada da buluyorum, yaralı sevdamı
son aldıǧım çiçeǧi,
kimbilir belki de atmışsındır şimdi
oysa ben bu gün de bir buket
çiçek aldım sana
yine gönülden sunmaǧa…
tramvayda herkes gıptayla bakıyordu,
adeta bana.
sanki sen oturuyorsun şimdi karşımda,
ben de son makaleyi yazıyorum
Frankfurt Kitap Fuarı adına…
her cümleye sen biçim ve içerik veriyorsun
benim adıma.
yüzüm solgun sonbahar gibi,
gözüm yaşlı hatırlatıyor yaǧmurlu ay nisanı
doymadıǧım için sana,
yaşam böyle diyorsun son mesajında,
takılıp kalan acı anılara…

Hasan Hüseyin Arslan, 23.12.2008, Frankfurt am Main, saat 23:05’de, evde