Unutmak Dediğin

Bir şeyler, sessizce yer değiştirdi içimde.
Adını koyamadığım bir ağırlık,
yerini arar gibi dolaştı durdu.
Ne eksildim, ne çoğaldım;
sadece başka bir hâle geçtim.

İnsan bazen,
kendini tanıdığı yerden kaybeder.
Bildik duygular bile,
yabancılaşır.
Ben, yabancılığa alıştım;
alışmak da bir tür kalmadır, çünkü.

Zaman,
akıp giden bir şey olmadı hiç.
Üst üste binen anlardan
dar bir koridor yaptı bana.
Aynı duygudan,
defalarca geçtim;
ve her seferinde,
biraz daha sustum.

Sana dair olan,
hiçbir şey yüksek sesle gelmedi.
Hep kenarda durdu:
bir bakışın ardından kalan boşluk,
tam söylenmemiş bir cümlenin sızısı.
Orada anladım:
bazı şeyler konuşulmaz,
ama görülür.

Sen unuttum dersin;
Ben, gözlerinden
şiir şiir süzülürüm,
çünkü insan,
en çok sakladığını
bakışlarında taşır.

Yoruldum;
ama bu yorgunluk,
kaçmak isteyen bir bedenin değil,
kalmayı öğrenmiş bir ruhun yorgunluğuydu.
Bazı yükler vardır,
bırakılamaz;
sadece taşınma biçimi değişir.

Hatırlamakla, yüzleştim sonra.
Sandığım gibi, geçmişte değildi;
şimdinin içine sızıyordu.
Bir anın ortasında,
hiç çağrılmadan geliyordu,
ve insanı
hazırlıksız yakalıyordu.

Kendime baktım.
Benden geriye,
zamanın kırdığı parçalar kalmıştı.
Biraz suskunluk,
biraz bekleyiş,
biraz da
gitmeyi ertelediğim cesaret.

Sen unuttum dersin;
Ben, gözlerinden
şiir şiir süzülürüm,
çünkü bazı vedalar
sözle yapılmaz;
bakışta tamamlanır.

Unutmak, bir başarı değil;
bir savunma biçimi.
İnsan unutmaz;
yalnızca
hatırlamaya dayanamaz.

Ben dayandım;
sessizce,
dağılmadan.
Kelimeleri aceleye getirmedim;
duyguları yarım bırakmadım.
Her şeyi olduğu gibi taşıdım.

O tanıdık cümleyi kurduğunda,
sesin sağlam,
duruşun net görünürken,
gözlerin…
orada dururum.

Sen unuttum dersin;
Ben, gözlerinden
Şiir şiir
süzülürüm….

Hüseyin Erdinç